Yalnızlığın Kıyısında Sonsuz Bir Gölge ?

Yalnızlığın Kıyısında Sonsuz Bir Gölge
‎
‎Beni tanıyan herkes,
‎Bir zamanlar gülümsediğimi söylese de,
‎O gülüşlerin ardında derin bir sessizlik vardı,
‎Bir boşluk, bir nehir gibi akıp giden.
‎Ve ben,
‎Yavaşça kaybolan bir rüzgarın peşinden sürüklendim,
‎Fakat nereye gittiğini bilmeden,
‎Sadece esmeye devam ettim.
‎Çünkü bu dünyanın içinde
‎İçimi ateş gibi kavuran tek şey,
‎Her gün biraz daha kaybolan benliğim oldu.
‎
‎Bir cam parçası gibi kırıldım,
‎Ve her kırığın ardında,
‎Yitirdiğim parçaların yankısı vardı.
‎Hangi yöne baksam,
‎Gözlerimde bir başka yaraya rastladım.
‎Bir bakış, bir anı,
‎Ve sonra sonsuz bir boşluk.
‎Ne zaman gülümsesem,
‎Yüzümdeki çizgiler,
‎Sadece daha derinleşti.
‎Bir anı, bir nefes,
‎Bir dünyayı yitirmenin sancısıydı.
‎
‎Kalbim, bir zamanlar sevdanın sıcaklığını hissetmişti,
‎Şimdi ise her çırpıda kırılıp dökülüyor,
‎Bir sonbahar yaprağının yere düşüşü gibi,
‎Yavaş, sessiz ve çok acı.
‎Ve her kırık, her parçalanan an,
‎Bir başka bilinmeyene açılan kapı oldu.
‎Bir zamanlar umutla baktığım gökyüzü,
‎Şimdi yalnızca gri bir örtü gibi
‎Üzerimde.
‎Bir ömür,
‎Bir göz kırpışı kadar kısa,
‎Ve sonsuz acı, bir nefes kadar yakın.
‎
‎Zamanın içindeki boşlukta kaybolmuşken,
‎Seslerin suskunluğunda,
‎Her an daha çok yalnızlaşırken,
‎Huzur dediğim şeyin,
‎Bir yalan olduğuna inanmak istiyorum.
‎Ama suskunlukla her şey silinirken,
‎Bir adım daha atabilmenin gücü
‎Beni kaybolan benliğime yaklaştırıyor.
‎Bütün yıllar, bütün anlar,
‎Birer yabancı,
‎Ve her yabancı,
‎Beni biraz daha tanıdıklaştırıyor.
‎
‎Her yangının ardından,
‎Bir başka yangının küllerinde
‎Kaybolan ben,
‎Bir daha geri dönmemek üzere
‎Kendimden uzaklaşıyorum.
‎Ve her bir adım,
‎Bir kez daha düşünmeyi öğretiyor bana:
‎Kendimi kaybettikçe,
‎Kim olduğumu hatırlamak ne kadar zor?
‎Sonsuz bir denizde,
‎İçimdeki dalgalarla çarpışırken,
‎Bir tek gerçek var:
‎Her şeyin ardında,
‎Bir gölge gibi izlediğim
‎O kaybolmuş ben.
‎
‎Ve son bir kez,
‎Bir zamanlar düşündüğüm gibi,
‎Gülümsediğimi hatırladım,
‎Ama bu gülüş,
‎Bir vedanın başlangıcıydı.
‎Bir vedadır, dedim.
‎Bir vedadır, dedim…
‎Ama bu, bir vedanın her şeyini taşır,
‎Ve bir veda, kaybolan bir benle birlikte
‎Bir başka dünyaya doğar.
‎
‎Ve bu son vedada,
‎Bir daha asla dönmeyecek
‎O eski ben kayboldu.
‎Bir boşlukta yankılanan bir isim,
‎Ve her adımda
‎Birbirinden uzaklaşan yürekler…
‎Evet, bir veda…
‎Evet, bir veda…
‎Ve her veda,
‎Bir gölgedir içimde…
‎Sonsuz bir gölge…
‎Kaybolmuş bir ben…
‎
Mehmet bildir