Yalnızlığın Kapısın da Fenerim Söndü

Ya şafaklar sussun, ya gönlüm!
Ya ateşten çıksın demir, ya kalp gövdeden
ne mahrum, ne sahip aralar bilinsin!
Sonralar gelsin göze, söze biçtiğim
niyetler dökülsün yazılsın başıma.
Bu harap, bu zil zelal kahrın içinden
çıkışım yok, ne zaman ölürüm.

Bir yüz gülecek, bir yüz! Nice gün
gün edecek sevinçte, hayat diyecek!
Bir yüz, o güldükçe ölecek,
gülen yüzün de her gün sessizce
yalnızlığın kapısın da fener söndürmüş,
aşkı için ağlayıp, ölüm diyecek.