Yalnızlığın İçsel Çığlıkları

Ve bilincimin tükendiği yerde başlıyordu yok olma duygusu.
Sonra sensizliğin yalnızlığında büyütüyordum geceleri,
Ve karanlıklarımda aydınlanıyorsun sen.
Anlamsız bir anlam gibi.
Umutsuzlukları ihraç ediyordun yüreğime,
Umutlarım büyüdükçe, karanlıklar küçülüyordu.
Nefesinden öpüyordum seni.
Ve sen bana, ben olmayı öğrettikçe,
Ben her seferinde yine sen oluyordum.
Senleştikçe bensizleşiyordum.
Sen hep bir çocuk gibiydim içimde bağdaş kurup oturan.
Sesin kurşun oluyordu beynimde,
Ve sonra içimde hissediyordum seni
Ve içimde içsel çığlıklarını duyuyordum yanlızlığın(ın) .