Nehrin kenarında yavaş adımlarla yürüyordu.
İçinde bir yara oluştu.
Bu yaranın adı yalnızlıktı.
Her adımında bir parça daha büyüyen bu yara,
eve yaklaştığında kabuk bağlamaya başladı.
Kaşındı ama kaşımadı.
"İyileşecek!" dedi.
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta