Yalnızlığın Hikayesi Şiiri - Emre Elmacı

Nehrin kenarında yavaş adımlarla yürüyordu.
İçinde bir yara oluştu.
Bu yaranın adı yalnızlıktı.
Her adımında bir parça daha büyüyen bu yara,
eve yaklaştığında kabuk bağlamaya başladı.
Kaşındı ama kaşımadı.
"İyileşecek!" dedi.
Evin önüne geldi.
Bahçe kapısını açtı.
Kabuk sertleşmişti.
Bahçeye göz gezdirdi.
"Sulama vakitleri gelmiş" diye düşündü.
"Zavallı babamın yaprakları dökülmüş"
"Annem solmuş"
"Kardeşimin de dalları kırılmış."
...
Vazgeçti.
Derin bir iç çekti ve eve yöneldi.
Kapı deliğinden içeri baktı.
Her şey yerli yerinde duruyordu.
Kapıyı yavaşça açtı.
Kafesteki dostları ötmeye başladı.
Yemliklerine birkaç lira kıstırdı.
Akrabalarının üzerine oturdu.
Bu sefer bir öncekine göre daha şiddetli gıcırdadılar.
''Siz daha iyisini bilirsiniz'' diye söylendi.
Bir sigara yaktı.
Yarasının tekrardan kanamaya başladığını gördü, Üzerine birkaç gözyaşı döktü.
"İyi bir hayat sürebilmek için iyi bir başlangıç yapmak gereklidir." dedi ve ekledi:
"Yoruldum artık yatmak istiyorum."
Eşinin üzerine yattı ve çocuklarını üzerine örttü.