Yalnızlığın Haritası Şiiri - Derya Cengiz

sevdanın sessizliği yüreğine vurmuş..
bilmediği bir gecede korka korka labirentlerin içinden çıkmaya çalışıyor.
sağa dönse yalnızlık,
sola dönse yalnızlık.
labirentler ekleniyor her adımda kalbine.
boğuluyor
çıkamıyor aydınlığa

eğer bir insan kaybolmuşsa kendi benliğinde,
çıkamıyorsa karanlığından
kendine duyduğu öfkedendir.
labirentler hep bu yüzden büyür.
yalnızlık da öfkenin bilince dönüşümü..

bir yerlerde hep var güzellik,
ve her geçen gün büyüyor,
yaklaşıyor umuduyla açıyor gözlerini yeni güne.
yalnızlık bulamamanın öfkeyle yansıması insan bilincinde.
(kime, neye öfkelendiğini bilmeden geçti koca bir ömür)
ve bunu düşünürken yalnızlık;
öfkeyle düş kırıklığının yansıması insan bilincinde.
her şeye,
herkese öfke!

şimdi bir yerlerde yeşeren bir ağaç var.
biliyor..
hissediyor..
duyguların aksine,
umulduğu gibi yeşil olmayınca gözlerde
yalnızlık umutsuzluğun öfkeyle yansıması insan bilincinde.
sel de,
fırtına da biçimidir öfkenin çeşitli sebeplerle.
doğanın insanlığı tehdit ettiği yerde de
yalnızlık; felaketin öfkeyle yansımasıdır insan bilincinde.

Yalnızlık; konuşulmamış konuların uktesidir
ve okunmamış aşk mektuplarının kırıklığı.

Yalnızlık; insan kalbinin herşeyle öfke parantezinde buluştuğu noktadır insan bilincinde.
ve insan hep yalnızdır hissettiği ölçüde.