Yalnızlığın Güzel Adı Şiiri - Yaşar Cerit

O çatık kaşlarının arası,
Her zaman bir kaygı kırışığıysa,
Yine o ütopik gözlerinde,
Hiç kalmamışsa bir gülümseme.
Bakışlarından o acılı hüzün,
Tel tel ırayıp gidiyorsa gecelere,
Her yeri de kaplamışsa zifir karası…

Hazin gecelerde korku bilmeden,
Uğrun uğrun ilerliyorsa;
O ıslak ıslak asma uçları.
İçin dışın tarumar olurken,
Tir tir titriyorsa da körpe yüreğin,
Kimsesizliğin dertli kırıntıları,
Anılarını bir bıçak gibi keserken,
O akan gamlı gözyaşlarından;
Zaman zaman yıkanırken gül yüzün,
Hiç kapanmıyorsa da gönlünün yarası…

Duyguların bir kelebeğin kanadında,
Diyar diyar uçuşuyorsa iki gözüm;
Ve hiçbir şeyin sana göre,
Artık kalmamışsa da bir tadı.
Süğüm süğüm gözpınarların akarken,
Afyon sakızsız saman sarısı dişlerde;
Hiç görünmüyorsa da bir parıltı...

Üstüne üstlük tenha bir köşede,
Garipçe titreşen mumların eşliğinde,
Sevgiliye ah o sevgiliye,
Hele de şiirler yazılmıyorsa gayrı.
Ne yazık ki benim babam,
Şu deli gönlüne oturan acı,
Doğanın toprakla birleşmesidir,
Yine ne yazık ki benim babam,
O yalnızlığın güzel adı;
Karanlığın intiharla sevişmesidir.