Yalnızlığın Güncesi Şiiri - Dinmez Er

Yalnızlığın Güncesi

Her şeye alışan insan yalnızlığa da alışıyor.
Seviyorum yalnızlığımı ona alıştım.
Ne kadar isterse o kadar benimle olsun
İçimde ki yalnızlık acısı hafifledi sanki
Desem de incecikten bir sızısı var yine de
Beraber yaşlanamayacak olmanın korkusu

Karakuşlar sürüsü gibi kocaman kara bulutlar
Körfezde yalnızlığımın üstünde toplandılar
Aklıma gelenler hep gelmiştir nedense başıma
Başkaldırdı deniz köpürdü birden mavi sular
Rüzgâr öfkeyle uğuldadı kayalıklarda
Gölgelere saklandı ürkerek erguvanlar

Başlarını eğdi önüne yeni göveren yapraklar
Boşaldı ansızın göklerden sağanak gibi yaşlar
Ne bir yıldız, ne göğün sultanı ayın şavkı ışımadı
Bin bir oyunundan biriydi bu bana yazgımın
Yalnızlık güncesine temmuzda karakışlar yazıldı.

Dinmez ER / Çeşme / 2012. 07. 14 /