Yalnızlığın gözleri kara

bugün
kanıp bir rüzgara
kırdım yalnızlığımı
kendimle konuşmuyordum oysa
hissederek varlığını
sen oldun yanımda
suya yakın geçen kuşları gösterdim
sana
kaç kez geçip gittiler
dönüp geldiler
hayretle bakıştık
gözlerimizi kaçırdık
kuşlara imrenip
bu dünyadan uçmak istedik
veya gemilere binip
sevindik
ağır ve hantal
deniz aşırı gemiler
suyu taşırıp
ayaklarımızı ıslattılar
sesini kıskandım
uçan kuşlar
martılar baktı
karardı hava
ay çıktı
sular parladı
yıldızlar saçıldı
gök aydınlandı
uzun saçlarından
durmuyordu suyun gölgeleri
ellerini uzatıyor yakamozlar
saçlarını taramaya
kıskanıyorum geceyi
kaçırıyor elimden seni
kaçıyorum
bir balıkçı limanına
selam verip yalnızlığımla
izin veriyorlar
mezarımı kazmayı
gecenin burasında.......
......................................
yine yoksun aslında
yoksun bu akşam da
veriyorum uykulara
kendimi
evet yalnızlığın gözleri
kara..

Mustafa kaya
05.07.2006 / İstanbul
www.mustafakaya.net