Yalnızlığın Gözleri Şiiri - Hüsnü Sönmezer

Ankara ağlıyor öksüzlüğüme
rüzgar sustu
yaprak düştü daldan
çiçeklerin rengi bir bir kayboldu
alabildiğine çamurlandı yollar
ve Ankara eyleniyor inadına
böyle bir yılbaşı akşamında
bir ölü geziyor koca şehirde
bir ölü sokak ortalarında
bahçelide
cebecide
kızılayda
elleri var ayakları var
yüreği dağlı
apaydınlık koca şehrin ortasındaki karanlıkta
sanki tek başına birde gözleri bağlı
yine ince bir soğuk etrafta
bir tek
ayrılığın gözleri
görüyor onu ortalıkta
buralara
geldiğim gün gibi ayaz
yıldızların boynu büyük
evlerin ışıkları sönük
kaldırımlarda bir kalp
yıkık dökük çökük
zamanla beraber umutsuz
bir ben sanki koca şehirde
bir ben yapayalnız ve mutsuz
sanki Ankara ağlıyor öksüzlüğüme
bense kederimden gülüyorum
bu koskocaman şehirde inan
her gün sabah akşam
yeniden ölüyorum

biraz sabretmeliyiz sanki
henüz daha erken
demek
daha vakit var mutluluklara
ama biliyorum
ellerimiz bir gün birbirine
bir sarmaşık gibi sarılacak
biliyorum susacak tüm gürültüler
tüm karanlıklar kaybolacak
yağmur alabildiğine sessiz
bizim için yağacak
rüzgar bizim için şarkılar söyleyecek
umutlu senfoni yeniden başlayacak
yeniden aryalar yükselecek plaklardan
bir büyük kentten sevinçli
mutluluk dolu bir insan gelecek
önce
yakacak bir bir ampullerin hepsini
açacak kollarını sana ılık ılık
vurup yok edecek kederleri
benimle
yeniden doğacaksın hayata
yeniden yüreğimiz birleşecek
doyamayacağız yaşamaklara.

Ankara 1967
BİR BÜYÜK KENTTİ DÜŞLERİNDEKİ
isimli şiir kitabımdan.