Yalnızlığın esiriyim Şiiri - Hüseyin İbiş

YALNIZLIĞIN ESİRİYİM
Nereye gitsem kollarına kelepçe takılan bir mahkum gibiyim,
Terk edip gitti dost arkadaş deyipte canımı feda ettiklerim,
Kaldım karanlıklarda tek başına zehir oldu yediğim içtiğim,
Ben acıların bomboş akşamların yalnızlığın elinde esirim.

Hasretim mutluluğa anlamı olmayan karanlık gecelerdeyim,
Ağardı benim simsiyah saçlarım gülmek rabbimden tek istediğim,
Demir alan umutsuzluk gemisi hiç arkama bakmadan bindiğim,
Yüreğimdeki sevincim huzurum sahip çıkamayıp kaybettiğim.

Güzel günlerimin geri gelmesi yaratandan bir ömür dileğim,
Yalnızlık umutsuzluk karamsarlık nefret olmasın benim gerçeğim,
Yaşadığım acı dolu geçmişimi silip bir mezara gömeyim,
Aşk mutluluk bana uzak unutulup hatırlanmamakmış kaderim.

Kara bahtım hayatım boyunca altından kalkamayıp ezildiğim,
Uzanacak gerçek bir dost eli bıkmadan usanmadan beklediğim,
Sararıp dökülen yaprak oldum ayaklar altında ezilmekteyim,
Bir boşluğa düştüm çıkaran yok yalnız kaldım ben artık ben değilim.