Yalnızlığın esareti

Karanlık geceler gibi yalnızlık...
Sessiz duvarlar yankısız
Ne içkinin tadı var ne mezenin
Anılara esir olursun
Baktığın her yerde geçmiş
Güneş aydınlatmaz yüreğini , ısıtmaz
Esaretine esir olmak kalır.
Ne bir ses olur ne bir duyan
Olabildiğince sessizlikte seni yaşarsın.
Ağladığını kimse görmez,
Yaşarken öldüğünü sanırsın
Belki. Bir çocuk sesi sessizliği bozar sokakta koşturan
ya da bir telefon sesi
Bir şarkı maziden....
Fırtınaları yaşanmış hayatın sonu ... yalnızlık ...
Olsan da olmasan da bir roman sanırsın ömrünü
Farklı değilsin ,
herkes için her şey aynı
Kimisi gürültülü yalnızlık
Kimi yalnızlık...
Aslında bir alıntıdır yaşam , ondan bundan ve bir çalıntı farklı yaşamlardan , herkesin dünyasından...
Ama işte senle sin...
yattığında
Nefes aldığında
Bakışlarında
Duygularında
Düşüncelerinde
Yalnızsın
Ve içinde renk yoksa dışarda gök kuşağı bulamıyorsun
Ve yine doğru
İyi yaşama gayretinde olmalı hayatı çünkü uzun süre ölü kalacaksın ;dediği gibi yazarın..
Yalnızlığın sessizliğinde de
Duyabilmelisin , hissedebilmelisin hayatı
Çok zaman yalnız kalacaksın
Ve bir yağmur suyuna hasret
Hadi gel kim olursan ol
Gel ;
Aydınlat karanlığı
Terk et yalnızlığını
Onlar yalnızlıklarını yaşasın
Biz senle sona yaşayalım ...