Yalnızlığın dostluğu… Şiiri - Oktay Çekal

Yalnızlığın dostluğu…

Hayatın en derin çukurunda, mahsur kalmış gibisin.
Göremiyorsun beklediğin, dost elini uzatan yok,
O çukurda sana yakın olan, görünmez bir karanlık,
Dostluğunda boğuyor, sessizce bekliyorsun.
Bir gün sende geleceksin, karanlık dostluğuna,
Birde bakacaksın ki; silinmiş bir karesin,
Ruhun kanat çırpsa da, uçamaz yorgun bedenin,
Gittiğin her diyarda görünmeyeceksin…
Belki de bir itiraf, hayatın gerçek yüzü,
Bilinmeyen yollarında, kayan bir ömür yitirilmiş,
Doludizgin söndürülmüş, umutların balonu,
Uçmayan bir sevgi gibi, hapis edilmiş hükümlü.
Havanın yaşamında, nefes kesilmiş susmuş,
Geri sayım başlamış, en uzun zamanlara,
Bitiş denen finişi, göğüslemiş bir son,
Yalnızlığın dostluğu, başlamış sonsuzlukta.

Oktay ÇEKAL
08.07.2011-00.57