Yalnızlığın Dipnotları Şiiri - Sadık Softa

Derin suların dinginliği biter artık;
Tortusunu kaldırır en ücra köşelrine;
Su mecrasına akar, akar da gider artık;
Kaynayan sıcak sular dökülür yüreğe.

Çöker buz gibi ter, çöker şakaklara acı;
Tutunur zehir saçan zehirli ökselere;
Ustalaşmış yalnızlığı dinler yürekten;
Yığılır bir serçe garipliğinde ellerine.

Sinsi bekleyişler uzanır tarihinden, yıllanmış;
Girer kara yazgın, girer derinlemesine gözlere;
Acemi sekişleriyle yeniden gelir ayrılık;
Gelir de yerleşir kalbin en ücra köşelerine.

Sessizce oturur ki, bir kıayamet alameti, kıymık gibi;
Sök sökebilirsen, alır dermanını söke söke;
Elleri yetmez, çizmek usta işidir kalemkârın;
Yaşamak artık sessizce, ölmek sessizce.

Değer mi ki, böyle köhne yalnızlığa tutsaklık? !
Gözbebeklerine sokmak acının en çetrefillisini;
Kör etmek, acının kör, bencil, acımasız ilintisini;
Ayrılığın ellerini bırakmak, kelepçelemek seninle.

Öfkenin kudurması, naçarlığındandır yüreğin;
Sürgitlerde ürer, çoğalır fitne - fesat yuvaları;
Yıkılır gider de benliğin surları, duvarları;
Sessiz çığlığı uzar artık durmadan ömre.

Çankırı-19.04.2004