Yalnızlığın Dili Şiiri - Karahan Yılmaz

Ne zaman derin bir çizik atsam günlerin alnına
Usulca çekiliyor kendi karanlığına hayat,
Dünya yeni bir çağın kapısını aralıyor ağır ağır
Test ediyor kendini bir aşkın körpeliğinde kalbim
Çoktandır uğramadığım eski bir sokakta yürüyorum
Takıyorum ömrümü bir kolye gibi boynuma.

Ak saçlı orta boylu bir bulut geçiyor başımın üstünden
Okşuyor ıslak ve mavi elleriyle dağınık saçlarımı
Bir günbatımı ağır ağır düşlerimi teslim alıyor
Sevdiğim eski bir şarkıyı mırıldanıyor sanki rüzgar
Bir sonbahar bilerek ve isteyerek kendini ele veriyor
Ve yeni bir alfabeyle başlıyorum günleri anlamlandırmaya
Aşkın ve yalnızlığın ana dilini öğreniyorum sil baştan.

Yarım bıraktığım bir şiirin son mısrasındayım
Senin sevdanla değiştiriyorum DNA’ sını hayatın
Yeni gülüşler ekliyorum ömrüme, yeni başlangıçlar
Bir gece daha intihar ediyor hayatımda,
sevişmelerimiz yarım kalıyor
İlmek atıyorum bende unuttuğun gülüşünle yeni günlere
Bir gökyüzüne konuk oluyorum yine sessiz sedasız.

İlk kez kendime anlamlı, anlamsız sorular soruyorum
Tembellik hakkımı kullanıyorum bir şiirde ilk kez
Hazırlıksız ve zamansız yakalanıyorum işgalci duruşlarına
Gözlerin ilk durağım, yüzün mültecisi olduğum bir coğrafya
Yenik düşüyorum bakışlarındaki ıssız ve esmer gecelere
Israrla ilhak ederken aşkın ömrümün güncellenmiş sınırlarını.