Sessiz Adımların Hikayesi

Kendimden emin oluşum
kimseyi geçme isteğinden değil;
yıllar boyunca içimde büyüyen
o dingin kabullenişten gelir.
Kim benimle yarıştığını sanıyorsa
yanılgısı kendinedir
ben kimseye hızımı göstermem,
çünkü hızım benim için bir sırdır.

Ben rekabet etmem,
rekabeti rüzgârın uğultusunda bırakırım.
Ben sadece var olurum;
sessizce, ağırbaşlı bir iz gibi
toprağa dokunurum.
Ve bazen bu bile yeter
bir yolun şekil değiştirmesine.

Gücüm gösterişten değil,
içimde sakladığım o
soğumayan kararlılıktandır.
Ne bağırırım ne meydan okurum;
benim yolumda ses değil,
adımların ritmi duyulur.
Her adım bir düşünce,
her duruş bir hatırlayıştır.

Biliyorum,
kendini bana ölçmeye çalışanlar olur bazen,
ama ben kimsenin aynası değilim.
Herkes kendi yolunu
kendi karanlığında bulur.
Benim ışığım yalnızca bana yeter;
fazlasını istemem, fazlasını aramam.

Var olmak benim için
ne büyük bir iddia ne de küçük bir izdir;
sadece olduğum yerde durmak,
olduğum gibi kalmak isterim.
Bazen bir dağ gibi sessiz,
bazen bir su gibi akışkan.
Ama hep kendimle hemhâl,
hep kendi içimde tamam.

Ben kimseyle yarışmam;
çünkü yarışmak
zamanı tüketir, gönlü yorar.
Ben zamana karışırım,
o beni nereye taşırsa
oraya kök salarım.

Ve sonunda anlarım ki:
insanın bıraktığı en büyük iz
attığı adımda değil,
attığı adımın ardında
kalan huzurdadır.