Yalnızlığın Çığlığı Şiiri - Dündar Erkul

Yalnızlığa düşmeyegör bir kere
Sonbahar rüzgarlarının önüne kattığı
Kuru yaprak gibi savrulur durursun
Yalnızlığın köşe bucağına
Bacan bile tütmez olur
İncir ağacı dikilir ocağına
Endişelerin peşine takılır uykuların
Yattığın yatak taşlaşır
Değirmen misali öğütür seni habire
Un ufak olur erir bitersin
Yalnızlığı yaşayan bilir
Yalnızlık balçık çukuruna benzer
Çıkmak istedikçe batarsın
Çıkmaz sokaklara dönüşür caddeler
Gündüzler depreştirir dertlerini
Azar da azar
Geceler küser sabahlara
Karanlık dar bir tünel olur
Uzar da uzar
Uykusuz gecelerinde hatırlarsın
Mutlu günlerine ait dostluğun
Şu anda buzlaşmış konukluğunu
Testere bile biçmez
Yalnızlığın kimsesizliğin donukluğunu
Çığlık çığlıktır yalnızlığın dilleri
Evin bildiğin yer daraldıkça
Sarılır boğazına korkunun o görünmez elleri
Gözlerin kapılarınn ardında
Kulakların ayak seslerinde geçer
Ömrünün son bölümü
Yaşadıkça yaşarsın sürekli
O hiç istemediğin soğuk yüzlü ölümü
Yalnızlık böyledir işte
İster ağla ister bağır çağır
Hayır yoktur bu gidişte