**Yalnızlığın Gölgesinde**
Her sabah uyandığımda kaybolmuş bir kalp,
Sensiz geçen günler, birer birer silik hatıralar.
Yalnızlığın gölgesinde yürüyen bir ben,
Her adımda biraz daha derin bir yara açar.
İçimdeki boşluk, bir kuyu gibi derin,
Her düşüncemde yankılanan sesin.
Gözlerimdeki yaşlar, geceye karışırken,
Kalbimde bir yangın, söndürülmeyi bekleyen.
Gecenin sessizliği hâlâ içimde yankılanırken,
Kalbimde kaybolmuş kelimeler var, hepsi yarım.
Sözlerin bir sigara gibi, yavaşça içime dolarken,
Her nefeste içimde bir kor, aşkın ateşi, yakıcı ve soğuk.
Belki de kayıplar, en derin yaralar,
Her gün biraz daha erirken,
Senin yokluğun bir hayal gibi,
Ardımda bıraktığın izleriyle.
Küllerimden yeniden doğacak mıyım?
Yoksa bu ağır acıyla mı kalacağım?
Her gün biraz daha silinirken,
Sensizliğin gölgesinde kaybolmuş bir ben.
Sokaklar sessiz, insanlar kaybolmuş,
Ben ise içimde bir ateş taşıyorum.
Her gün yeniden başlıyorum,
Ama seninle yanmış her an, içimde tüter.
Geceleri yıldızsız kalan bir gökyüzü,
Bir yanımda seni, bir yanımda yokluğun.
Belki de bu hüzün beni şekillendirir,
Ama içimdeki boşluk, hep taze bir yara.
Bir gün belki tekrar buluşur muyuz?
Yoksa anılarımda mı kaybolup gideceksin?
Ama bu yalnızlık, benimle kalacak,
Bir çığlık gibi, içimde yankılacak.
Kayıt Tarihi : 23.9.2024 00:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
kaybedilen bir aşkın ardından yaşanan derin yalnızlık ve acıyı anlatıyor. her sabah uyandığında hissettiği boşluk ve hüzünle yüzleşirken, anıların izlerinin nasıl derin yaralar açtığını dile getiriyor. İçsel bir yangın ve kayıpların getirdiği acılar, yeniden doğma umuduyla birleşirken, bu yalnızlığın kalpteki yankısı sonsuz bir çığlık gibi sürüyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!