Yalnızlığın Başkenti Şiiri - Kader Demir 3

Satırlarımı sığdıramıyorum sevdamı, yapamıyorum
Önce bir kımıldıyor kalem
Yetmiyor sözcükler derdimi anlatmaya
Sonra siliyorum o sözcükleri
Tıpkı senin beni sildiğin gibi
Tek hamlede kusursuzca
Sevmedin de sen beni, sevgilin bile olmadım ki
Ne diye sildin beni?
Sen bendeki kıvılcımdan bile korkarken
Ben senin yangınında kül olduğum için mi?
Öyleyse yak beni yeniden, savur küllerimi etrafa
Cenazem armağanım olsun sana
Gerçi "O" da var benim dışımda
Bir ben noksanım senin hayat hikayende
Gariban ben neyleyim, kağıt sende kalem sende
Bana kalan sevdan senin, bana kalan yokluğun
Seni öyle çok sevdim ki ben
Baktığın güzele rağmen sevdim
Seni hak etmediğimi bile bile
Seni hak ettiğin gibi sevdim
Ama sen, gitmeyi seçtin
Sen, bendeki seni alıp gittin
Sen benden o iki kelimeyi çalıp gittin
O günden sonra kimseye "seni seviyorum"
diyemedim
Çünkü ben artık yalnızlığın başkentiydim