Yalnızlığın Antolojisi Şiiri - Reşat Özt ...

Başı öne düşmüş bir memenin
Solgun, kırgın, yorgun, durgun ucundan
Karanlıktan çıkıp aydınlığa yeni varmış bir çift gözün
Kamaşık, ürkek, kaçkın, tedirgin göz-kapaklarına

Sessizliğin içinde
Bir yangından arta kalmışlığın cesedi
Kendimi beklerim o yüzden
Herhangi bir yerdeki yerin bir yerinde
Gövdemin tam ortasında bir yarık
Sessizliğin içinde bir kül rüzgarı
Anımsayamadığım bir şey içinde
Sorguladığım, irdelediğim

Kendi gövdemi taşıtırım kendi köklerime
Hiç olmadığım bir gecenin ilk kuş sesine
Bir rüzgar sırtında tohum
Sonbaharsa yaprak şeklinde

Sorunsa sessizlikte yalnızlığın acısı
Yağmur varsa, üstelik sonbaharsa
Islak toprağın üstünde yüzü-koyun
Sanırım biraz soğuk alma kaygısı
Tükenmişliğime kül biriktiren
Rüzgarla beraber