Yalnızlığın Anası Şiiri - Gülşen Mavi

yalnızlığa uçuran
kanatlar takındık seninle

önce uçtuk yerle bir,
dibinin dibinde

sonra şakağa dolunca vurgun,
yıldızları saydık
soğuk gecenin ellerinde

gözleri ıssızlık doluşan
kalyonlar taşıdık,
kanyonlar
kalabalığa çökerken

kanadı aşktan hasarlı o kuş,
yalnızlık kolyesiyle büyüdü
ceketinin biz/siz cebinde

göremedin,
ÇOK Y A Z I K OLDUK!

bak yalnızlığın anası,
nârtopu gibi
doğdu üstümüze...