Yalnızlığın adı Yaşamak Değil

İşten eve dönüşlerim düşer aklıma
Olmadık bahaneler uydurup ayak sürüyüşlerim
Gönül ister ki telefon çalsın “nerdesin” çalmaz
Bir paket sigara bir ekmektir mahalle bakkalın
Çalacakmışsın gibi uzanırsın çikolatalara
Sanki biraz sonra kapı aralığında bir çocuk
Sımsıkı sarılıp boynuna “baba bana ne aldın”
Kapı önünde saygı duruşudur her eve varış
Elini cebine atarsın ısırır anahtar parmak uçlarını
Zile basmak istersin ama kapı içerden açılmaz
Gün batımı sonrası mezarlıktır evin
Karanlığa gözlerini bandırıp ağlamamak içten değil
Yeterince dağınıktır zaten ortalık
Ceketini fırlatırken bir ses özlersin “lütfen yerine as”
Ana avrat söver gibi çıkartısın çoraplarını
Elini attığın her yerde kirli bir kültablası
Gırtlağına sarılır yalnızlık kendini sokaklara atarsın
Sokaklar bile sana kapalıdır artık
Olmadık anlarda kendi cenaze törenin gelir aklına
Dalından düşen sarı bir yaprak kadar sessiz
Tabutun bile yadırgar cesedinin tenhalığını
Kimsenin gözünden bir damla olsun yaş akmaz
Çocuk sesleri biriktirsin ezberinde
Çocuk resimleri, çocuk gülüşleri düşlerinde
Göğsünde kocaman bir kıreterdir hasretin
Çocukları doldurmak istersin göğsüne
Geride bıraktığın yıllarına serpiştirdiğin aşkların düşer aklına
Her defasında bir bandırma vapuruyla denize açılışın
Bütün ilk buluşmalarım 19 Mayıs 1919
Dörtbiryanın Erzurum nere baksam Sivas
Nedendir her defasında İzmir’de denize dökülüşün
Her defasında kahramanın bir balıkçı teknesinde
__________________________Duvağında martılar uçuşur
Senden iyi kimseler bilmez artık
Yalnızlığın adı yaşamak değil…

26 Kasım 2006 Saat 19.30 Ank