Yalnızlığın Şiiri - Kenan Faik

Yalnızlığın
Geceye saklı bir yıkıntı sanki…
Karanlık
Ve kesif
Budadılar, karmaşasına aldandığın renkleri…
Saçıldığında hazandı oysa toprağa
Kahverengisi
Siyahı
Turuncusu…
Kalmadı tonları sessizliğin…
Beyazın kirlendiği gibi yıldızlarda
Kalmadı umuda çalınan maviden eser…
Buruk ayrılıkların acısına yol aldı artık vakitler
Susuzluğunu çektiğin mısraları yok şiirlerin…
Çepeçevre kuşatılmışlığın
Ve yapayalnız sayıklamaların durgunluğunda
Kokuşmuş sular gibi ölgün sevdaların…
Yalnızlığın
Kuruyan yapraklar kadar bulutlara muhtaç kaldığın…

Yalnızlığın
Sorgusuz debelenmelere mecbur…
Bulaştığın karanlıklardan belki
Geceden kalan ilhamlarına dökülen siyahlar…
Çeşmesi kurumuş ümitler
Hansız, kervansız gidişler
Hep bir kursağında kalan ıraklığa özlem
Hep bir sayhasını hayal ettiğin gizem…
Çitleri yıkılmış düşüncelerin korumasız
İçine sığıştığın bahçeleri ayrık otları sarmış…
Yalnızlığın
Yalnızlığın
Kimsesizliğinin uykulu kabuslarında
Bir yakamozun içli tınılarına mecbur, meftun…