Yalnızlığımla Şiiri - Oktay Çekal

Yalnızlığımla

Ruhum hırpalanmış; eziyet çekiyorum,
Gökyüzünde kızıl tan vakti atarken,
Silik bir boşlukta kayboluşların,
Adresine uzanıyor hayallerim…
Duygularım alacakaranlık,
Karmaşası yaşıyor, şok duvarında,
Beden takatim düşük bir,
Hayat belirtisi yayıyor yaşama,
Sönmüyor yüreğimin yenilgisindeki kor ateş,

Ve

Ansızın terk edilmişliğin,
Soğuk boşluğu, süzülüyor tenime,
Üşüyorum, canıma serin bir yalnızlık esiyor,
Don yangını, yakıyor tüylerimi,
Kaskatı varlığımın, eklemlerinde kitleniyorum,
Beton gibi saplanıyor, ayaklarıma yorgunluğum,
Hapis sancısı gibi, yılları yolcu ediyor,
Derin bir çentik atıyor ömür,
Kötü bir eser bıraktın, nefesim solumuyor,
Ciğerlerim dolmuş mutsuzluğa…
Girdabın içine çekiyor,
Beklenmedik karabasan gerçekler,

Darmadağın,

Olmuşluğun hayaleti gibi bedenimden çıkıyorum,
Ruhum dinlemiyor beni,
Ansızın bir çığ düşüyor gövdeme,
Kayboluyorum beyaz yalanlar, kaplıyor her yeri,
Görünmüyor yarınım, gerçeklerin buhranında,
Gizlemiş hep bir yokuş çıkıyor,
Yoruluyorum içimde kanayan duygular,
Damla damla toprağa düşüyor.
Hiç tanımadığım hisler nefesimi boğuyor,
Gözlerim kararmış görmüyorum…

Bıraktım…

Sevgimi, attım özgürlüğün kollarına,
Ektim karanlığa, yüreğimde sakladığım papatyayı,
Gidiyorum sensiz olan yerlere yalnızlığımla…

Oktay ÇEKAL
10.12.2011–10.41