Okudugum bir kitabi daha tozlanmis rafima kaldiriyorum ve icimde sensizligin acisini yasiyorum yeniden bu kitap sonundada.. Yine bir ask romani okudugum, yine kavusamama. Yine hasret yine özlem.. Ayni bendeki gibi. Okurken tutamadigim gözyaslarimi silmem icin bana uzatilan mendili bile elimin tersi ile itisim ve nerede oldugumun umurumda olmadan hickira hickira aglayisim o kadar insan icinde. Gururumu hice sayisim.. Zamani geldi artik balgözlüm, artik yok oldugunu biliyorum, benim olmayisinida.. Artik gurur zamani degil..
Uzun zamandir farkindayim bunun, kabullenemiyor bir türlü gönlüm.. Masa üzerinde siseden dökülen sarabin son damlalari gibi akiyor gözyaslarim.. Kan agliyor.. Icimi anlatiyor belkide.. Mutsuzlugumu kimseyle paylasamamak ise cabasi. Yalnizliga alistigimin farkinda olmam gerekiyor, kabullenmesemde bu böyle.
Kendimce kendime bir Dünya kurdum, o dünya ile bütünlesmeye calisiyorum. Sabah erken kalkiyorum dusumu aliyorum, ise gidiyorum ve takindigim gülümsemem ile insanlari mutlu ediyor, onlari sevdklerine kavusturuyorum, uzaktaki yarlarina, analarina, babalarina, kardeslerine.. Bunun mutlulugu yetiyor bana Balgözlüm..
Kimi zaman kücük kizcocuklari görüyorum. En cok yaz günlerinde sirin oluyorlar, saclari terlemesin diye tepeden bagli, yada yanlara örgülü, sirin tokaciklari var kafasinda.. Kivir kivir saclarinda.. Tombul kollari, bacaklari ile yürümeyi yeni ögrenmisligin mutlulugu ile atiyorlar adimlarini.. Düstüklerinde Anne diyorlar, icim ciz ediyor. Onlari izlemekle bile icimdeki cocuk hasretini yenebildigim yalanina inandirmaya calistiriyorum kendimi. Annelerinin mutlulugu ile mutlu oluyorum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta