Yalnızlığımın Şiiri Şiiri - Şafak Özdemir

Unutmak kolay demiştin!
Çekerken gözlerini,gözlerimden,
Unutursun demiştin.
Bırakırken ellerimi, usulca ellerinden.
An gelirde, gülersin demiştin duygularına.

Yalanmış hepsi yalan!
Bak hala titriyor nefesim, adını andıkça.
Hala buğulanıyor gözlerim,resimlerine baktıkça.
Ah! Ne ben seni unutabildim,
Ne deniz!
Ne martılar!
Ne İzmir...

Unutmak mümkünmü sevgilim seni bu şehirde.
Kokun sinmiş bir kere denize.
Kahkahaların,çığlık çığlık martıların kanatlarında.
Dolaşıyor ayak seslerin,
Islak loş kaldırımlarda.
Sıcaklığın sıcaklığın,hala avuçlarımda.

Bu gün dolaştım yine o yerleri bir bir.
Sensiz!
YapayalnızA!
Ağlamaklı...
Gökyüzünde bakır rengi bulutlar,
Kül rengi deniz, bir kaç yorgun martı.
Ufukta kaybolan güneş, yok olan umutlar,
Yalnızlık yalnızlığım.

Sensiz bir akşamı daha yaşıyor İzmir.
Soluk soluğa, gül kurusu, sevda karası.
Ağlıyor uzaklarda,hıçkıra hıçkıra vapurlar.
Ben ise bekliyorum hala seni,
Bekliyorum Kordon'da.
Gözlerim nemli, duygularım öylesine karmaşık.

Saat onikiyi vurduğunda,
Bir ben kalmıştım sahilde,
Birde şarkılar mırıldanan ihtiyar dilenci.
O da uzandı az sonra bir banka,
Çekti üzerine iki sayfalık yorganını,
Dikti iri gözlerini,umutla ufuklara,
Daldı daldı gitti karanlıklara.

Yine kalmıştım,anılarımla,gözyaşlarımla,
Çoban Yıldızıyla baş başa.
Derken bir rüzgar esti Yunan adalarından.
Sildi gözyaşlarımı ak mendiliyle,
Eğildi birşeyler fısıldadı kulağıma,
Beni teselli edercesine.

Yook yok!
Seni istiyor bedenim,
Ruhum seni istiyor.
Seni istiyor,ellerim, gözlerim, dudaklarım...
Seni istiyor,deniz, martılar, vapurlar...
Seni seni istiyor Şafaklar.
Seni seni istiyorum! ..