Yalnızlığımın senfonisi Şiiri - Talat Akay

Senle dolu bir ormanda,
Sensiz kalan bir ağacım.
Susuz kaldım yokluğunda,
Dökülüyor yapraklarım...

Yokluğun, varlığından çok,
Artık, benden hiç ümit yok,
İnan ki çok yalnız kaldım,
Dökülüyor yapraklarım...

Ne ümit kaldı yarından,
Ne güller açıyor artık.
Kesildi sesi kuşların,
Dökülüyor yapraklarım...

Günü güne ekleyerek,
Geceleri bekleyerek,
Sensizliğin girdabında,
Dökülüyor yapraklarım...

Köklerime kıran girdi.
Dallarımda kuşlar sessiz.
İçimdeki istek bitti,
Dökülüyor yapraklarım...

İçimde sonsuz öfkeler,
Yüreğimde fırtınalar,
Senli yarınlara kadar,
Dökülecek yapraklarım...

Belki bugün, belki yarın,
Bana dönük duyguların,
Benlileşinceye kadar,
Dökülecek yapraklarım...

Saksılara sığsam keşke,
Balkonunda olsam keşke,
Seninle sulansam keşke,
Dökülmese yapraklarım...

Aylar, ayları kovalar,
İçimde bir kıpırtı var,
Ufuklarda mutluluklar,
Dökülmesin yapraklarım...

Belki, yeniden dönersin,
Bedenime can verirsin.
Bana vereceğin sevgi,
Yapraklarımı yeşertsin...

Her satırında sen varsın,
Şiirlerim senle dolu.
Öyle bütünüm ki senle,
Benim bitişimde bile,
Yapraklarımda yaşarsın...

Talat derki gün ağarsın,
Ömrüm seninle sonlansın.
Yarınlar varsın sonsuza,
Sevgim, seninle yaşasın…