Yalnızlığımda Yalnız Değilmişim

Yalnızlığıma yalnızlık gelen kar kapımın önüne yığıldı yalnızlığıma inat
Rüzgar önüne kattığı karı getirdi yığdı yoluma
Köy merkezi ile kesildi bağım durumum sakat
Arkadaşları aradım bağlanamadım bir hal olmuş telefonuma

Poyraz kudurmuş ıslık çalıyor ıhlamur açlarının dallarında
Kar taneleri bir birini kovalarken kapatıyor görüntüyü
Evime yaklaşan iki karaltı belirdi yolumda
Birden garipsedim katladım yalnızlıktan içimdeki üzüntüyü

Aslında tedbirli adamımdır ben, idare edebilirim haftalarca evimde
Sobam güp güp sesli yanıyor poyraza inat odam fırın
Kapıma dayandı kardan adamlar dolu poşetler elerinde
Kucaklaştık biten yalnızlığımda inanarak yüceliğine dostlukların

Dostlarımın üzerinden karlar temizlenirken yüreğim gözyaşı düktü kendi içine
Sevgi, saygı dağıtmanın, güven dağıtmanın ödülü idiler kardan adamlar
Bel boyu kar, tufan insan olmanın engeli olmadığı okunuyordu gözlerinin içinde
Tüm olumsuzluklara meydan okumakta insan ruhundaki baharlar

Tedbirli adamımdır dedim, yaşlılarla yaşlı, gençlerle genç oldum
Gün geldi dertlerimize ortak olduk, ekmeğimizi, suyumuzu bölüştük
Her zaman büyüğüne, küçüğüne saygımı korudum
Yaşayanlarla hep beraber yaşıyoruz, ölenlerimizle hep beraber öldük

Bugün güneş penceremden merhaba dedi
Taa akşamdan susmuştu poyraz
Çıktım yem attım kuşlarıma özledim kuşlarımın susmuş sesini
Yalnızlığım kuşlarımın şarklarında biter gelince ilk yaz

O tufanda bel boyu karı yararak evime gelen gençleri düşündüm
İnsanlığın hala ölmediğini anladım, sevindim, umutlandı yaşama azmim
Yemlediğim kuşlardan üç kuş kondu penceremin demir parmağına
Sen yalnız değilsin dercesine çikçiklediler bakarak içine gözlerimin