Yalnızlığıma İyi Bak Anne

Boynumu ıslatan yaşlı gözlerini
sevgiyi mırıldayıp yanaklarımı öpen titrek dudaklarını
sanki 'hiç kaybetmesem seni' diyen
ve ancak bir annenin sarılabileceği gibi bedenimi saran ellerini
bizi ayıracak yollara düşmanca bakan güçlü duruşunu
bir de 'seni çok seviyorum anne' diyemeden senden ayrılan
mahçup halimi görüyorum
rüyalarımda sahlenenen acıklı ama umutlu oynumuzda

Bilmezdim önceleri ağlamanın keyfini
senden ayrılana kadar.
Gecenin zor olduğunu da bilmezdim
baharın güzelliğini,aşkın acımasızlığını
mavinin denize ve gökyüzüne meğer ne de çok yakıştığını
ve-ne tuhaf-yalnızlığıma bu kadar muhtaç olduğumu da
bilmezdim.

Kimsesiz bir evde
yaşlı gözler ve pişman olmuş duygularla
arkadaşlığını benden esirgemeyen duvarlara
'annemi çok özledim' diyeceğimi de bilmezdim.

Acına ortak olsam ey hüznün mağduru
ağlayan yüreğini ellerime alıp öpebilsem
hayatta olmayacağımız öte yerde
ben seni beklesem, sen beni beklemeden
gözyaşın olup ağlamana yardım etsem
kalabalık caddelerde sana duyduğum hasreti yenmek için yürüsem
mavi denizde yüzen sevimli vapurlara senin için de el sallasam
martıların çığlıklarını şarkı yapıp sana dinletsem
ve mutluluğun öyküsünü okusam sana sessiz bir akşam üstü.
Seni üzdüğüm anların karşılığı olarak
tüm bunları yapsam affedermisin beni anne?

Uzaklar hep senden vazgeçemeyişimin sonu
yalnızlığım yokluğunda(seni özlediğimde) saçlarımı okşayan
hayatı güzel kılan senden bir parça anne.
Bunu biliyorum...

Az kaldı umarım anne
kendimi şefkatli kollarına bırakmama
şimdilik yalnızlığımı yolluyorum sana
ne olur bunun nedenini sorma
ama yalnızlığıma iyi bak anne

Yalnızlığım,üzgün oluşumun ve
seni çok sevdiğimin resmidir çünkü...