Yalnızlığıma Düşer Yokluğun

Yalnızlığıma düşer yokluğun
içer ruhumu zifiri geceler
gözlerimin ucunda şehirler ağlar
nehirleri düğümledim efkarımla
yalnızlığın baygın kokusu kaldı içimde
sana bir gül bırakmıştım çizdiğim son resimde...

Kilitsiz prangalar ayağımda zehirden
ben seni tanırım dudağında ki mühürden
kuru bir laf değil, sarılır yağmurla yaprak
bağrına basar dikenleri anne toprak.
gölgeler devrildi yoluma kızılca şafak
gecenin koynunda eriyen bulutlara bak!

Yalnızlığıma düşer yine yokluğun
kurşun sıkar, kana batan güne yokluğun.