YaLnızLığım ve Ben Şiiri - Amour Feu

Kimse yanmaz bana gönlümün ateşinden başka
Aralayan olmaz kapımı sabah rüzgârından gayrı
Denize kavuşmadan kuruyan ırmak gibi: dağ başında doğup yaylalarda beslenip çöllerde kaybolan
Çorak dağ başında büyümüş yapayalnız bir ağaç gibi
Emsalsiz dallarıma yalnız yorgun serçeler misafir olur gölgemde uzak diyar yolcuları serinler
Bazen koca denizde korkunç dev taşların bulunduğu bazen de renkli taşların bulunduğu küçücük bir fanusta yaşamak gibidir yalnızlık
Bazen sigara külü kadar, bazen tüm dünya kadar
Yalnızlık ne kadar da aciz bir duygu; tek başınasın..
Bu yüzden kolay ı seçersin hep
Kendi kendine konuşursun.. Doğrularını yanlışlarını sorgularsın
İnsan a insan olduğunu anlatan yalnızlık
Yalnızlık ki ne kadar aziz bir duygudur o zaman
Bir gemiyi denizdeki dalgalara bırakmaktır yalnızlık
Sonunda ölüm olduğunu bile bile uçurumun kenarına yürümektir
Geçmişten bugüne izler taşımaktır
Biz ne kadar aradan çıkartsak ta geçmişi yaşamak zorundayız dakika dakika saniye saniye
İnsan hep sessizliklerle boğuşur ama sessizliği dinlemek hiç bu kadar acı vermemişti bana
Fikirde doğmak Ruhta büyümektir yalnızlık
Bedenini yırtarcasına asılıp kalırsın bulutlarda
Zemheri karanlıkta kimse görmez seni
Sen üşüyorsundur kimse farkına varmaz bunun
Ne kadar yara alırsan al umurunda mı insanların?
Nasıl başlarsan hayata öyle devam edersin, küçükken de yürümeyi bilmiyorsun şimdide..
Kimse tutmaz elinden tek başınasın sen kimse dönüp de bakmaz ardına düştün mü kaldın mı diye..
Yalnızlığımla övünüyorum hayaller kuruyorum kendime
Gözlerimden eksiliyor suretleri insanın
Bana şiirler yazan, saçlarımı uçuran sadece şizofrenliğimin bir ürünü..
Etrafımda ne kadar insan olursa olsun bir dağ başı yalnızlığı üşütür içimi
Denizdeki mavi güneşte ki ateş kadar,
Sabahları yaprakları dökülen bir ağaç kadar yalnızım
Önemli olan gidene üzülmek biteni tamamlamak değildir
Önemli olan yalnızlığında bile kendini büyük fırtınalara karşı koruyabilmektir
...