Yalnızlığım ve Ben Şiiri - İrem Aslan

Bütün rekleri silkeledik arka balkondan
Hepsi sokağa döküldü ,çarşaf gibi ebruli
Yağmurda karşıladı kaldırımları ,ohh ne ala
Bir görsen,gökkuşağı beton yığını, boylu boyunca
Ne güzel ,dönde bir bak ne kaldı elimizde
Siyahlar maviler içinde,sadece iki renk
Birbirine karıştı,
Bir an durup,beslenme çantamı anımsadım.
Beyaz peynirle ,zeytinin birbirine karıştığı,
Hala zeytinden nefret etmeme sebep günler..
Ha bir de hınzır dağınık kısa saćlı o kız çocugu
Önlüğümün koluna sürerdim burnumu,
Ne kadar güzeldi kirlenmek, reklam gibi :)
Leblebi tozunu yemeden sıraya girmediğim,
Öğretmenin görüp çorbamı içtin dediği
Utanıp da cevap veremediğim o yıllarım
İşte hepsi aklımın zindanlarında yoğrulurken
Masal gibi işte bir varmış bir yokmuşlarda
Ne göreyim!ahh kahretsin,kaybolmuş mavilerim,
Tek renk kalmış silkelemekten ki ,aman aman..
Simsiyah bir yalnızlık olmuşsun şimdi sen
Olsun .yine de çok göz alıcı asilliğin,mis gibi
Alıştım galiba,bu ömürlük kelepçeyle yaşamaya,
Mahkümum yalnızlığa sanki,yadırgıyorum dostları
Ve bilsen yaptıklarımı,ahh çok çocukça dersin,
O kadar kabullendimki mutsuzluğu kendimce
Mutlu gülen iki resim görsem ,hemen siliyorum
Resetliyor ruhum onları, hayatıma almıyorum,
Kıskançlık değil,yapmacık geliyor prosödür gibi
Doğ,bûyü,bi eş bul,gez,toz,öğren,hisset ve evlen
Çok büyük bir aptallık ve saçmalık geliyor
Evliliği hiç bir zaman gerekli görmedigimden
Ağır hastalık yada bi depresyon hali mi bu
Hayır ,o kadar çok gülüyorum ki görsen
Mutsuzluğumla mutluyum,yadırgarım sevilsem.