Yalnızlığım Ve Ben Şiiri - Demir Zengin

Yalnızlığım ve ben
iki serseriyiz
İki ahbap
birden fazla iki insan

Birbirimizi çok iyi tanırız ha
Öyle üç beş günlük değil muhabbetimiz
Sağlamdır
hani ağırdan olur ya

Hayatın mısralarına tersten bakıp
Sokak banklarında çok uyuduk lanet okuyup
Ama en çok kendimizi sövüp saydık
Kimseye veryansın etmedik

Kalendardır da
İnce adamdır
Öyle işine gelince çalmaz kapını
balık misali yolunu bulur
Sarhoş deryalarda boğulmuşluğu çok

Yalnızlığın gürültüsü yok derler
bizimkisi biraz ağdalı misali
Morarmış dudakları dövülmekten
Saçları ak
Gözleri uzaklara dalıp giden bir yolcu

Benim dostumun derdi çoktur
Dertlerini avuçlarında taşır
Hüznü belirir aniden yüzünde
Yine de tek laf etmez kimseye benden başka

Terk etmeyi ve edilmeyi sever
Şu meçhule kalma olayı meşhurdur kitabında
Kitap mert bir adamı anlatır
Dedim ya yahu o adam benim dostum,yalnızlığım

Aleme ve elaleme küs dili,anlatmaz derdini
Kuşlar misali güneyden kuzeye,sıcaktan soğuğa
Gözleri felaketi
Sesi kısık bazen

Yalnızlığımla ben iki serseriyiz işte

Gülüşümüz içtendir,kalbimizle gülümseriz
O içer ben dinlerim bazen
İçtiğim de olur, o dinlerken
Kimseciklere sataşmayız,öyle bir başına

Selamı ulaşır herkese,eyvallah!
Ota boka küsmez insana
Kaldırırız kadehleri
Kiminin olmayan şerefine

Benim yalnızlığım asil adamdır da ha
Ne peşinden koştuğu gölgelere pişmandır
ne de ziyan ettiği zamana
Yek ve yegâne
varsa bir düşmanı ki sanmam,
O da kendidir

Yalnızlığım ve ben
Tut fırlar uçurumdan,
Ne de olsa,işe yaramaz adamlarız

Yalnızlığım ve ben
Öyle iki serseriyiz işte