Yalnızlığım Sendin Şiiri - Hüsnü Bozkurt

yeşili sevdim
sarıyı maviyi moru ve bütün tonlarını
dağlara yaslanışını güneşin
her yağmurdan sonra gökkuşağını
dudaklarının ıslaklığını
bakışlarındaki anlamı sevdim
kürdili hicazkar

semahları sevdim alevi deyişlerini bütün türküleri
mimozaları papatyaları karanfilleri
ve yaz akşamları mehtaba çıkmayı
saçlarındaki kuzguni pırıltıyı
gamzelerinde katmerlenen kıpkırmızı gülü sevdim
gülüşlerini
her “canım” dediğimde sana “taaa içiyim hem de” deyişlerini

sabah ayazlarını da sevdim
kapkara gökyüzünü de
aç martıların çığlıklarını
yerlerde sürünen şaşkın erik çiçeklerini bile sevdim
hatta kimi zaman
sessiz kabullenişlerinin ardına sislediğin
sesindeki sitemi sevdim

korkusuzluğunda gizlenen korkunu
sırılsıklam terleyişlerini
başka hiç bir kokuya benzetemediğim kokunu
soluksuz sevişmelerini sevdim
bir cıgara bir kadeh bir yudum
göğsüne dayayıp başımı yorgun uyuduğum
sabahsız geceleri sevdim

ve çocuk yüreğinden
yüreğimdeki çocuğa akan ılıklığı
gözlerindeki sımsıcak aydınlığı sevdim
bana gelişlerini hep sevdim de
dönüşlerini hiç sevmedim
alıp gözlerini yanına kaçma benden bir daha çocuk
hiç sevmedim yokluğunu
parmak uçlarımda kanadı yokluğun
yokluğunda yalnızlığımı sevdim
yalnızlığım da sendin çocuk
yalnızlığım sendin