Yalnızlığım Şiiri - Mustafa Ayık

Şehrin göbeğinde köhne bir apartman.
Koridorlar karanlık, odalar loş.
İnsanlar yok, ışık yok, yıldızlar bile yok.
Caddeler ise bomboş.
Çıkıyorum dar merdivenlerini evimin,
Nefes nefese kalarak.
Başbaşayım odamla,
Bir köşesini kapmış çek yat.
Bomboş bir oda,
İster kal, ister çek git.
Kare kare kontrplak tavan,
Odamın duvarları yavanmı yavan.
Ortasında bir soba var kovalı,
Pencerem ıslık çalar sanki çoban kavalı.
Köşede iki sandalye, bir masa,
Yüreğimde gam tasa.