Yalnızlığım Şiiri - Yunus Hüseyni

Kimse bilmez, bilmesin yalnızlığımı
Benimdir kimsesiz yalnızlığım
İmkansız aşk kemirir beynimi
Yüzüm gülerken ağlayacağım

Ağla, ağlamalısın kaderim
Kimsemiz yok elele verelim
Dünya denen köprüden geçelim
Alev alev yansa da kederim

Nerede gözgöze aşık görsem
Kaparım sen dolu gözlerimi
Ne zaman ki aşkımı özlesem
Şiire dökerim sözlerimi

Kaderim söndürdü güneşimi
Günümde karanlığı yaşarım
Geri versen, sende ki kendimi
Sonsuz aşk yolunda dolanırım

Kimbilir kavuşuruz belki de
Umutsuzlar dünyası içerisinde
Öyle ise kim var yüreğinde
Ben Mecnun olsam, sen de Leyla de

Sus ne olursun, tek soru sorma
Sensizlikten bitmiş, kalbi kırma
Kelime kelime olsun vurma
Yüzüm gülerken ağlayacağım

Bu sana değil kadere isyan
Hasretinden gayrı ne var kalan
Acıdan başka yok ki yaşanan
Yüzüm gülerken ağlayacağım

Taşıma çizsinler gözlerini
Kuşlar fısıldasın sözlerini
Dileğim uğruna kendimden geçmem
Çaresiz sevda peşine düşmem

Onun ne suçu var, bilmiyor ki
Tek taraflı aşkın kurbanıyım
Yürek sevdi, söz dinlemiyor ki
Kurtuldum, toprak doldu mezarım

Soruyorum cevaplasın anlayan
Âşık olup halimi yaşayan
Benim gibi güneşin doğmayan
Aşk ne? Diye sormaya utanan

Aşkın sonunda mutluluk var mı?