Yalnızlığım Şiiri - Enes Ünbal

bu şehrin tek gözlü kedileri
cinnet geçirmiştir
şiire koşmaktan

yağmur kokan mısraları
gizli saklı
mazgallardan izlerler şimdi

an
sen ve ben
zapt edilemez
yorgun ve çıplak...

öpülesi canhıraş yağmur
çatılara yol alır çaresiz
oradan da patikalara
karanfil kokan gizemli şiirlerden
kağıttan gemilere...

ve durulur yağmur
selamlar gökkuşağı insancıklarını
zaman geçer
annem benimle birlikte
hayallerimi de asar balkona

çocuktum
neden yeryüzünde biriken yağmur suyunda
bulutların giderek azaldığını
apartman çatılarının büyüdüğünü merak ederdim
çok sonra öğrendim
annemin beni asarken
neden mandallamadığını

şimdi
uzanıp öpüyorum
annemi
yalnızlığımın gökkuşağında !