Yalnızlığım Şiiri - Emre Türkay

Siyah gün içinden geçti yalnızlığım
Bağbozumunu yuva bilen
Sıcak mevsimleri üşüttü
Isınmadı ellerim
Güneşin ellerinden.

Oysa yıldız tutardı ellerim
Aydan uzak
Güneşten sıcak
Halkası elmas kaşlarından
Şeklini alacak.
Rengini gözlerinden
Ki pencere önünde bir acı kahve
Sarılmış çepeçevre.
Gündüz güneş
Gece ay parçası
Tutardı ellerimden
Her daim halelenmiş
Gökte en nadide
Halkalı kahverengi
Aşkın yıldızı.
Seyrettiğim pencerenden.

Siyah gökler içinden geçti yalnızlığım
Mevsimler boyu
Aydınlığı aydınlatan
Bir bağbozumu sönmüş
Rengi siyahtan koyu
Yıldızlar arasından...
Hazan mevsimine döküldü
Susuz rüyalarımın çağlayanı
Bazı kızıl, bazı siyah
Zülüfleriyle damla damla
Bir gönül yarasından.