Yalnızlığım Şiiri - Nedim Erdal

Akşam olup kapımı açınca,
ne bir merhaba!
ne bir gülümseme!
ne de bir hoş geldin!
ev aynı ev,
her şey yerli yerinde,
ağır bir nikotin kokusu
ancak merhaba der bana!
Hiç mi kimse yok bu koca şehirde?
sırf unutmayayım diye,
konuşurum kendi kendime.
Yatma zamanı
karabasanlar çöker yatağıma,
Yalnızlığım!
Sen öğrettin bana
karanlıkta görebilmeyi.
boşuna değil
günleri ağartışım
döne döne
yatağımda.
Sabah vakti
koşuşturan insanlar,
sırtlarında çantaları
sizi hatırlatır
Çocuklarım!
gecemin Günceye
günümün Oğuzuma
karıştığı
dayanılmaz sancılar
İle ölmekteyim.
Yalnızlığım!