Yalnızlığım Şiiri - Tahsin Serdar

Gün,
düştüğünde gecenin kollarına,
yine kıvranır durur yalnızlığım
gecenin simsiyah girdabında.

Canım yanar bir başıma,
eylül hücreleri gibi
can sesinden uzak odamda,
nafile bir ışık bekler dururum
gözlerime yasak karanlıklarda.

Büyür yalnızlığım saatler kadar,
bekçi düdüklerinden uzak gecelerde,
can çekişir bedenim,
yalnızlığımın pençesinde.

Bu yalnızlığımla ruhum
karanlığından kurtulacak,
bu yalnızlığımla ömrüm nihayet bulacak.