Yalnızlığım Şiiri - Mücella Pakdemir

Yalçın kayalıklarda dalgaların sesinden
Hüzün nağmelerini dinletir yalnızlığım
Ölümü hatırlatan o soğuk nefesinden
Yaralı yüreğimi inletir yalnızlığım

Rüzgâr kendi halinde, yıldızlarsa âvare
Ay ışığı hayalbaz, efsunlar hâre hâre
Hıçkırıklarla coşar, bana sormaz. Ne çare?
Uyandırıp geceyi ünletir yalnızlığım

Ayaklarıma değen köpüklerde ne yazar?
Adres kısmında hangi taze kazılmış mezar?
Karanlığıma birden yakamozlaşıp sızar
Acı bir tebessümle şenletir yalnızlığım

Ha düştüm, düşeceğim; belime sarılan kim?
Belki de içimdeki yok ettiğim ötekim
Gölgeleri getirmiş, oysaki ben hep tekim
Fısıldar, kulağımı çınlatır yalnızlığım

Bugün değilse yarın, kapanınca perdeler
Salımdan tutacaklar acep şimdi nerdeler?
O ince kalburundan hâtıraları eler
Garipliğimi suya anlatır yalnızlığım

Sürüncemede kalan kararım netleşince
Süzülür gözlerimden yaşlarım ince ince
Ecelin şefkat eli saçlarıma değince
Derdime nokta koyar, sonlatır yalnızlığım