Yalnızlığım Şiiri - Muharrem Abut

Kocaman bir yalnızlık;
Dibi sonu olmayan,
Uzanılamayan,
Dokunulamayan bir yalnızlık.
Çığlıklar yükselen,
Ama duyulamayan bir yalnızlık.
Çölde serap gibi tanıdığım tüm insanlar;
Uzanınca kaybolan türden.
Var gibiler oysa yoklar.
Ben yaklaştıkça uzaklaşıyorlar sanki benden.
Ben tutmak, tutunmak istiyorum,
Onlarsa tutturmamak.
Mesafeler koyuyorlar araya,
Farkında olmadan,
Duvarlar örülüyor sonra,
Çin setlerine, Berlin duvarlarına inat.
Ben yıkmak, onlarsa yapmak yeniden.
Yeniden ve yenilmeden;
Yeniliyoruz oysa.
Azalıyoruz kütleler halinde.
Kutuplardan devasa buzullar eriyip,
Yalnızlık denilen okyanusun,
Tuzlu sularına karışıyor.
Tuzlu ve acı…
Tükeniyoruz çoğalmak sevdasını yaşamak,
Ve yaşatmak isterken.
Usul usul ve sessizce.
Farkında olmadan;
Fakat farklılaşarak.
Ademoğul ve kızlarından başkalarına dönüşerek;
Başkalaşım yani.
Boyuttan boyuta göç.
Düzlemsel değil,
Yüreksel bir yalnızlık.
En ıssızı bu gecenin,
Güneşin ışık sunamadığı,
Çaresiz seyrettiği.
Ve yalnızca yüreklerin yaklaşarak aydınlatabileceği;
Ancak bu gidişat süreci dâhilin de yaklaşamayacağı;
Muazzam bir boşluk,
Korkunç bir yalnızlık.
Orda mısınız?
Ey işitenler!
Ama işitmek istemeyenler.
Bitiyoruz!
Hem de birer birer değil,
Belki de biner biner.
Farkında değil misiniz?
Kaç nefesi daha kendi başınıza içinize çekeceksiniz?