YALNIZlığım Şiiri - Gül Özlem

Yalnızlık rıhtımında,
Uzanmışım sere serpe,düşlerin üzerine
Gözlerim uzaklarda
Yüzlerce gün öncesinde
Gökyüzü bana ait
Ay,güneş,şu göz kırpan yıldızlar
Hepsi benim,hepsi benim oldular

Yalnızlıklar tünelinde,
Ne yolculuklar yapmışım
Ne iç çekişler
Ne hıçkırıklar eşlik etmiş yolculuğuma
Kendime el sallamışım
Garlarda,limanlarda

Yalnızlık bahçesine,
Ekilmişim tohum tohum
Karakışa esir olmuşum
Savrulmuşum rüzgarlarla
Son çırpınışları
Yok etmiş yokluğun

Yalnızlık denizinde,
Dalmışım vurgun yiyinceye kadar
Dalgalar örtbas etmiş yalnızlığımı
Yoldaşım olmuş yakamozlar
Beyaz elbiseli martılar
Kimsesizliğime inat

Yalnızlığın en kuytusunda,
Bağrıma basmışım tükenişliğimi
Bilinmezliğin en zorunu
Çaresizliğin en sonsuzluğunu
Yar etmişim kendime
Neden,niçin diye diye

Boş zamanlara sormuşum kendimi
Saatin yelkovanlarına takılarak
Hayata tutunmuşum
Mutlu olduğumu sanarak
Kalabalıklar içinde aramışım benliğimi
Yalnızlığımı yanıma alarak