Yalnızlığım.. Şiiri - Haydar Demoğlu

Bir labirentin içindeyim,
Çok karışık hayat atmosferim,
Hayat mı bana karşı zalim.?
Yoksa; ben mi hayatı anlamıyorum…?
Etrafım, dost, akraba görünenlerle dolu.
Fakat ben yalnızım,
Onlar beni,
Ben onları anlayamıyorum.

İşte; hayatımın bir yanı,
Tıpkı Arap saçı...
Öbür yanı uçurum kenarı.

Aşksız, sevgisiz ve de bomboş,
Dört duvar arasında yuvasız, kimsesiz,
Galiba benim her şeyim, yalnızlık.
Belki de, kaderime ben yön veriyorum...
...Ve yazılanı yaşamamak için direniyorum.
Ha! Unutmadan;
Birde, kapımda bir köpeğim var,
Aslında o kadarda yalnız değilmişim,
Köpeğimi unutmuşum.
Ancak oda bana inat,
Yalnızlığı tercih ediyor.
Kaç kez evlendirmek istedim,
Yuvası, çocukları olsun diye,
Kabullenmedi o da,
Çiftleşmeyi evlenmeyi...
Bilmem ki bana mı özeniyor.?
Yoksa bana inat olsun diye,
Muhalefet mi ediyor?

Yalnızlık: benim hayatımın bir kör düğümü,
Çözmeye çalışıyorum,
Çözülmüyor.
Kendi haline bırakıyorum,
İyice karışıyor, dolaşıyor.
Ruhum şaşkın,
Hayıtım karma karışık,
Anlamı yok benim için,
Hayıtın, yaşamanın...
Galiba tek çözümüm;
Yalnızlığın bana,
Benimde yalnızlığa,
Mahkûmluğum,
Mecburluğum...

Eh...! yaş kemale erdi ya;
Sanki yalnızlık benim tek umudum,
Tek mutluluğum...
Bu saatten sonra,
Hayattan yok bir beklentim,
Yok bir umudum.
Tanrımdan tek arzum,
Tek temennim;
Gecikmesin, toprakla evliliğim.
Bana göre sırrı bu;
Hayatımdaki mutluluğun.
(h.demoglu/İzmir)