Yalnızlığı Yaşamak Şiiri - Kerim Varol

En kuytu köşe de en derin duygularda.
Bir çocuk yaşıyor içimde.
Hiç büyümeyen , büyüdükçe yorulan,
Yoruldukça olgunlaşan.
Yalnızlığın en son deminde ,

Geceleri uykular haram olmuş şekilde,
Ansızın sevdiklerim düşer yüreğime..
Gözlerim dolar ağlamak istersin ağlayamazsın..
İçim yanar anlatmak istersin anlatamazsın..
Öyle bir karmaşa ki öldüm dersin yaşarsın..

Ölüm soğuk , öyle bir anda gelir ki..
Buz gibi çöker yüreğine acı..
Nefesin kesilir donar kalırsın..
Gözlerin bir noktaya bakar sadece izlersin.
Yalnızlığın asıl gerçeği o an anlarsın...
Sevdiklerin elinden kayıp gidince....

Ömür kısa sevdiklerin ile doyasıya yaşa..
Zaman ayır bol bol , kırmadan , incitmeden
Sarıl doya doya sevmekten vazgeçme...
Merhametinden vazgeçme ,
İyiliği de suiistimal etme.

Kader örüyor ağlarını zaman geçtikçe...
Öyle hızlı akıyor ki zaman denilen yelkovan ile akrep..
Gidenler geri gelmiyor , her bayram sarılıyorum toprağına...
Göz yaşlarım ıslatıyor toprağını...
Uyan be baba kalk bak oğlun karşında..
Öyle çok anlatacaklarım var ki sana...
Uyan be babam uyan
Sensizliğin her çöktüğün de haram oluyor her gece...
Haram oluyor her uyku bu bedene...
Uyan baba uyan...