Yalnızlığı Yaralayan Kadın 5

Ve,korkarım ki; sana dair umudumu bir gün yitireceğim.
-Yitir,zaman kaybetme!

Korkunun ecele faydası olmadığı,
Bir güne daha şahitlik ediyordu;
Umarsızca seven,sol yanı.
Heyecandan hiç bir umut eksilmemişti.
Gözyaşlarının çare olmadığını,
Bilecek kadar olgun,
Tek bir hüzün yeliyle,yıkılan,
Engin seli kıskandıracak gözyaşına sahipti.

Umudun sonuna geldiğini fark ederken,
Düşüncelerinin,özgürlüğüne kelepçelendi.
Ruhu gökyüzüne nikah kıyıp,
Kara toprak giyecek kadar,asiydi.

En sevmediği pazarları dahi,
Kızıla boyayan umutları vardı.
Buna gök kubbe şahit,
Aldığı nefes derinden tanıktı.

Olmadı yine!
Diye; söylendi rüzgar...
Bu bir veda yeli değil,
Misafir edilen ayrılık değil,
Baki kalınacak bir yazgının
Yalnızlığıydı.

Susmak...
Becerebildiği tek hüneriydi.
Sessiz,çaresiz geçen gecelerin
Ela gözlerinde ki yaşıydı.
Hüznün kimliğine işlediği,
Yalnızlık renkli,nüfus kağıdına sahipti.

Yorulduğunu bir kez daha sezdi.
Oysa;
Koskoca yirmi ay biriktirmişti.
Onsuzlukla,yasla,hüzünle
Gülüşün yasaklandığı,yüreğinde.
Can çekişen,sahipsiz göz bebeğiyle...

Yalnızlığı Yaralayan Kadın!

Şimdi,tam zamanın kıyısındaydı.
Gitmesi an olan,yalnızlık.
Kalması mümkün olmayanaşktı.
Bir tercih giymeliydi.
Karar verdi,
Yalnızlık en sevdiği giysiydi.
Ve bir kez daha giydi....

Mısri Nur AY