Yalnızlığı Yaralayan Kadın 3

Hüzün mavisi gökyüzü...

Duyduğu bir tını,
Aldı götürdü onu,en karanlık ruhların içine.
Öyle dalmıştı ki;
Aklına ölesiye sevdiği geldi.
Gözleri ilham beyazına büründü.
Hıçkırıkları en kızılından boğazını yakıyordu.

Ağlamamaya söz vermişti oysa,
Kundağa sarılı yalnızlığını,
Bin bir aşk,bin bir emekle büyütüyordu.
Haziranın solan yanı geldi,
Aklının baş köşesine...
Misafir etti,sol yanı yamalı düşlerle.
O kadar sararıp solmuştu ki benzi.
Yüzünden kırk asırlık hüzün akıyor.
Yanakları hasret çorağı!

Ağlasa çamura bulanacak en beyaz gençliği.
Gülse çocukları bayram edicek ülkesnin...
Karar veremedi,
Yakasına yapışan binbir muammalar.
Tarihi geçmeye yakın sorular.
Ezberini bozmaya yemin etmiş,
Gerçekler.
Bir kez daha düşündü...
Düşündü...

Gitmeleri çok zordu,
Yalnızlık terk edilmeyecek bir evlattı.
Yeri gelecek yalnızlık,
Yari,
Yeri gelecek dostuydu.

Bir kez daha düşündü.

Yalnızlığını Yaralayan Kadın!

Mısri Nuray Altay