Yalnızlığı Yaralayan Kadın 2

syan vakti yaklaşmıştı...

Gece yine hiç uyumamıştı,
Gözleri kan çanağı binbir umut.
Sebepli sebepsiz gülüşlere sahipti ruhu...
Oysa; yüreğinden kan damlıyordu.
Görebilen olsa anlatacaktı derdini,
Son kez susmayacak, bir kez daha kanatacaktı.

Saatleri dakikalara bölüyordu.
Her dakikayı tek sıraya sokup,
Kurşun bakışı ile zamanı vuruyordu.
Bir kez daha yanıldığını anlasa da...
Yalnızlığına söz geçiremiyordu.
Yüreği aşk akıyordu.
Gözleri elemli.

Bir sigara daha yaktı,
Mum ışığı altında öksüz kalan gözleri.
Derin derin içine soluyordu.
Sigaradan çıkan hasreti.
Üzerinde eski püskü bir hayal,

Gözleri alev elasına dönmüştü,
Sabaha koşuyordu sanki dakikalar,
Her biri birbirinden yaralı,
Her bir andan aşk damlıyordu.
Oysa ne kadar usulca vurmuştu,
Yalnızlığını...

Dayanamadı kol kanat gerdi yeniden aşka,
Yalnızlığına ihanet ettiğinin farkındaydı.
Bu kez daha haifif yaraladı,
Yalnızlığı yaralayan kadın....

Mısri Nuray Altay