Yalnızlığı Pusatlandım Eylül'de

YALNIZLIĞI PUSATLANDIM EYLÜL DE

Yorgun argın bir eylül akşamı iniyor
Kentin evecen bulvarlarına usul usul...
Pencereler sokaklara açılmış,
Gün batmı ığlım ığlım odalara akıyor,
Sokaklarda sonbahar...
İkinci baharının alev rengi gelinliğini giymiş
Sevdalılar gibi nazlı, sevinçli, içli ve ürkek...
Ağacıyla, yaprağıyla, yeliyle...
Sürüp gidiyor yaşamak bir başka mevsime...

Oysa ben,
Oysa ben yalnızlığın bıçak sırtında,
Biraz daha kaçıyorum kendimden...
Zaman kemirgenleri yuttu hayatımın baharını...
Beni sensiz yaşamaya mahkum ettiler...
Bütün şarkılarımı yıldızlara tutup yaktılar
Ve şiirlere vurdular yüreğimi.../Şiirlere vurdular
Gördüm ki, şiirler de çare olamadı umut ve özlemlerime...

Herkes aydınlıklarını alıp gitti eylül sabahlarından...
Karanlıklarında sensizliği soluyorum Eylül'ün..
Ve şimdi, boşluğa sıkılmış bir kurşun gibiyim...
Yıkıldı duvarları surlarımın...
Yıkıldı sığınçlığım ve yarınlarım...
İnsanlar düşlerimi çaldı dudaklarımdan...
İnsanlar beni anaforlara itti...
Sen de gittin apansız ve suskunca
Narçiçeği mevsiminden bu yana...

Artık bir başımayım, tek başıma
Şiirlerimi pusatlandığım eylül gecelerinde...
Sığındığım odam, yatağım, masam ve bilgisayarım...
Tek vefalım bunlardı....
Belli ki sonsuz vefalım da artık toprak olacaktır
Senden ve dost bildiklerimden daha yakın...

KÖMEN