Yalnızlığada Alıştım Şiiri - Necati Ülker

YALNIZLIĞADA ALIŞTIM

Kalabalıklar içinde kimsesizim bu şehirde
Geçmişte senli benli konuştuğumuz
Dostlarımla, yakınlarımla, bu sizli bizliler niye?
Bunca kalabalıkta kimsesiz yaşarken
Diller ne ki; Dudaklar mühürlenmiş.
Sevgi kalmamış, akraba dost kalmamış,
Kimsesizleşmişiz. Kalabalık bu dünyada
İnsan olarak Akıl, ermiyor bu feryada
Kimsesizlik; sudaki halkalar misali,
Büyüyor içimde
Bu kalabalık şehirde, hep varlardı gençliğimde
Bir zamanlar; sevgiyle dolu olan, gönüller
Yaşlandıkça bir, bir kayboluyor, örf adetler
Kimsesizliği görmüyor o gören gözler
Her geçen gün büyüyor yalnızlığım içimde
Hayatım; hırçın bir denizdi gençliğimde
Şimdi ak düşen saçlarıma
Buruşan çehreme bakıyorum da
Kimsesizliğime, bir anlam veremiyorum
Yapayalnızım kimsesizim bu şehirde
Yaşıyorum bu dünyada doludizgin
Hem fakir olarak Hem ide zengin
Sevgi gönlümde devasa bir engin
Bunca kalabalıkta yaşarken kimsesizim
Kültür kitabıma övgüler aldım
Eserin basımı için çok kapı çaldım
Dostluklar hiç bitmeyecekmiş sandım
Bunca kalabalık dünyada yalnız kaldım
Yaşantımda çok insan gördüm
Kimi çok mert kimi namert
İyi günde koşarak gelenleri
Kötü günde kaçarak gidenleri gördüm
Dostlarımla hep kol, kola yürüdüğümü
Hepsinin gönlümde sevgilerinin sürdüğünü
Kötü günde karşı kaldırımda yürüdüğünü
Gördüm.
Hoş bu fani dünyanın keyfini de sürdüm
Gün oldu insanları aç gördüm, açıkta gördüm
Hiçbir insana değil;
Zaman, zaman kendime güldüm
Yaşantımda hep kendimle yarıştım
İyi niyetle insanların işine karıştım
Zaman akıp giderken yalnızlığa da alıştım.
Karıncaya sormuşlar; '' nereye gidiyorsun? '', '' dostuma'', demiş. ''Bu bacaklarla zor'' demişler. Karınca; '' olsun, varamasam da yolunda ölürüm'' demiş.. Bunca kalabalıkta kimsesiz yaşarken
Diller ne ki; Dudaklar mühürlenmiş.
Yolunda ölünecek dostlara..
Şair-yazar Necati ÜLKER
AND SİTESİ SİNCAN/ANKARA 09.09.2009